De laatste dag in de campervan was de kortste. Eindpunt in Auckland was bij ome Adriaan en tante Rebecca. Ome Adriaan is na de tweede wereldoorlog geemigreerd naar Nieuw Zeeland en heeft daar zijn vrouw Rebecca ontmoet. De laatste 10 dagen blijf ik bij ze logeren om daarna via een stop in Sydney en Hongkong weer terug te vliegen naar Nederland.

Na het uitladen van de spullen heb ik de campervan teruggebracht naar het depot vlakbij het vliegveld. De mensen daar vonden het allemaal wel goed en na het terugkrijgen van de borg was ook ik weer tevree. Ik heb erg moeten wennen aan ’t tempo van mijn oom en tante. Ze wonen in Papatoetoe, een stadsgedeelte van Auckland, en zijn gepensioneerd. Ze hebben alle tijd van de wereld en hebben toch van alles te doen. Voor mij betekende dat verwennerij: tante Rebecca kookte, deed de was en zorgde dat alles pico bello in orde was. Voor mij vakantiegevoel .

Samen met ome Adriaan ben ik verschillende keren op pad geweest. Voor kleine boodschappen de stad in, naar zijn oude huis, naar het casino en uiteindelijk naar de Bay of Islands. Dat lag driehonderd kilometer noordelijker en dat betekende dat we moesten overnachten. We hebben in een hostel gezeten. Ik heb dus toch nog iets van ’t backpacken meegekregen. De Bay of Islands is het gedeelte van Nieuw Zeeland waar de Engelsen met hun schepen aan wal geraakten. Belangrijk in de geschiedenis is de plek Waitangi alwaar de Engelsen en Maori (oorspronkelijke bevolking) een verdrag ondertekenden dat het begin inluidde van het land Nieuw Zeeland. In Waitangi vind je de Waitangi Treaty Grounds die we natuurlijk moesten gaan bezoeken.

Ome Adriaan en ik waren ’s ochtends één van de eersten die naar binnen liepen. Als je zo een beetje rondloopt en rondkijkt snap je al snel dat de baai een ideale plaats is om voet aan wal te zetten. Ik ben in het huis van de gangmaker van het verdrag een heleboel te weten gekomen over de totstandkoming van het verdrag en omstandigheden in die tijd. Ik had ondertussen ome Adriaan horen roepen dat ie even buiten ging zitten. Die goede man heeft natuurlijk al tig keer hetzelfde gezien met al zijn Nederlandse gasten . Toen ik weer buiten kwam zat hij op een bankje. Ik zag dat er iets niet in orde was en vroeg of het wel goed ging. Hij zei me dat hij zich duizelig voelde en niet goed meer kon zien. Besluitloos stond ik te kijken en wist niets anders te vragen dan “wat is het beste dat we kunnen doen?”. Hij en ik wisten ook wel dat het onmogelijk was om terug te lopen. Gelukkig kwam er hulp van een medewerkster die een rolstoel voor ons kon regelen. Ze heeft voor ons de receptie gebeld die verder voor ons zouden zorgen. Na ome Adriaan in de rolstoel te hebben gezet heb ik met hem richting receptie geduwd. Met ome Adriaan ging het niet goed maar hij wist het van de positieve kant te benaderen: “iemand moet even een foto van ons maken” en “Wat zullen ze in Nederland wel niet zeggen?”. Een halfuurtje later bij de lokale dokter kwam de oorzaak aan ’t licht. De wandeling heuvel op van 15 minuten was net iets te zwaar geweest en zorgde voor de duizeligheid. Maar ome Adriaan had ook spray bij zich voor het verlichten van pijn in de borst. Maar wat hij niet wist was dat de spray ervoor zorgde dat de duizeligheid alleen maar erger werd en ook nog eens een bijeffect had op zijn ogen! Maar ondanks dat het al weer beter ging vertrouwde de dokter het niet erg en stuurde ons weer verder naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis voor een extra controle . Na de geruststelling aan de dokter om rustig te rijden vertrokken we naar het ziekenhuis. Ome Adriaan zei dat dat weer een paar uur zou kosten en dat we voor een tweede keer moesten overnachten. Dat bleek wel weer in het ziekenhuis waar een bed al klaar stond. Na het maken van een cardiogram werd er bloed afgenomen en even later kwam de dokter langs voor een praatje. Hij wist te vertellen dat aan de hand van de bloedresultaten kon worden verteld of mijn oom een hartaanval gehad had. Daarvoor moesten we wel een nacht in het ziekenhuis blijven. Daar had ik weinig oren naar en ook ome Adriaan wilde het liefst niet een nacht in het ziekenhuis blijven. Maar ja, zo’n dokter die zegt dat ook niet voor niets hè? Na overleg in het Nederlands, wikken en wegen besloten we om niet te blijven. Ze konden ons tenslotte niet verplichten tot. Vanwege de tijd – het was ondertussen drie uur ’s middags – zijn we niet naar Auckland gereden maar zijn we blijven slapen bij een Nederlandse vriend van ome Adriaan. Volgende ochtend voelde ome Adriaan zich weer redelijk in orde en zo zijn we toch nog veilig thuisgekomen. Vakantie werd dus in één keer ziekenhuisbezoek.

De laatste dagen waren verder rustig totdat één van de dochters opbelde met de vraag of ik die avond nog wilde stappen. Dat stond me wel aan en zo stond ik enkele uren later in een kroeg ergens in Auckland . Vanwege het rookverbod stond iedereen buiten. Euhm, iedereen stond buiten omdat het buiten wel toegestaan was om een cigaretje op te steken. In ieder geval, iedereen kende iedereen en ik kende alleen Gevin en Johanna. Maar de Ierse jongens die er stonden toonden al snel interesse en even later werd mij gastvrij een biertje aangeboden. Cheers!

Nou, enkele dagen later was het afscheid nemen toch echt definitief. Na nog een laatste dag in Sydney te hebben doorgebracht met Kim en Joep ben ik terug in Nederland en is er toch echt een eind gekomen aan zes maanden Down Under. Een periode waarvan ik van te voren een idee over had maar waar ik achteraf van kan beamen dat ik meer heb meegemaakt en geleerd dan ik had kunnen vermoeden.