Na een afscheidsborrel, middagje Bondi beach, uit eten, uitgaan, Wagamamas, inpakken en afscheid nemen ben ik er. Nieuw Zeeland! De omgeving al verkend, het gevoel van links rijden opgepikt en een beetje tot rust gekomen.

Mijn laatste paar dagen in Sydney zijn toch wel inspannend geweest. Vrijdagmiddag naar het werk gegaan om iedereen persoonlijk even gedag te zeggen. Ik vond het zo jammer om weg te moeten gaan. Daarna verzameld in de keuken voor een officieel woordje. De Lage Landen had voor mij als afscheidcadeau een MP3-speler. Daar ga ik zoo-veel plezier van hebben . Daarna met ongeveer tien mensen naar het Belgisch biercafe. Natuurlijk de nodige speciaalbiertje gekregen hoewel niet elk glaasje smaakte naar meer. Ook Robyn was aldaar maar helaas was ze met enkele vriendinnen aan ’t eten en heb ik haar maar kort gesproken, net voordat ze weer naar huis gingen . Ook buiten de werkvloer is De Lage Landen gezellig, daar waren we het wel over eens. Uiteindelijk met een paar mensen overgebleven en op het laatst met Stephen richting Darling Harbour gelopen. Hij wilde graag mijn ervaringen van de MP3 speler weten dus ik ga hem nog een mailtje sturen. Veel meer mensen heb ik trouwens beloofd om in contact te blijven alhoewel ik niet geloof dat er dat werkelijk van komt.

Volgende dag toch behoorlijk uit kunnen slapen (in de huiskamer) en die middag voor de laatste keer naar Bondi Beach want het was mooi weer. Ik kon mijn ervaring weer doorgeven aan de twee nieuwkomers. Die avond zou ik samen met Joep, Kim, Sandra, haar man en hun kinderen een etentje hebben en daarna zouden we gaan stappen. Ik had geen tijd meer om terug te gaan naar het appartement dus helaas zonder kleren en toiletspulletjes de trein in. Een uurtje later weer eruit en daar stond Sandra al met de auto te wachten. Ook Joep en Kim zaten tot mijn verassing in de auto. Na een etentje gingen we naar één van de grotere uitgaansgelegenheden in Penrith. Ik voelde me in het begin niet echt op ’t gemak tussen al die Ozzies en zeker niet toen die zoon van Sandra voor mij een vriendin wilde gaan zoeken. Dat was namelijk de insteek van het hele avondje. Mathijs had nog geen echte Australische vriendin gehad en daar moest verandering in komen . Maar goed, ikke dus ja zeggen en nee doen want al die opgemaakte tutjes stonden me niet echt aan. Wat dat betreft hebben Nederlandse meisjes ’n veel betere smaak. In plaats van chansen veel dansen. In het begin op van die slechte top40 muziek maar later op de avond ontdekte Joep een andere zaal waarin house gedraaid werd. Dat beviel stukken beter. Op het einde werd er vroeg gesloten omdat er een vechtpartijtje was geweest. Anthony, de zoon van Sandra vertelde dat hij nog niet zat was en toch zeker tweehonderd dollar aan bier had opgemaakt . Hij mag dan wel meer dan honderd kilo wegen maar dit sloeg toch alles. Zonde van het geld.

Die nacht bij Joep en Kim geslapen en de dag erop rustig aan gedaan, lekker in het zonnetje gezeten en ’s avonds opnieuw uit eten geweest. Ik had mijn twijfels want samen hebben ze me al zo vaak uit eten genomen dat ik het niet redelijk vond om weer een keer mee uit eten te gaan. Maar omdat het de laatste avond was toch maar ja gezegd en hebben we in Sydney bij Wagamamas gegeten. Ze schijnen trouwens een hele leuke Amsterdamse screensaver te hebben. Thuisgebracht, afscheid moeten nemen en thuis nog eens de koffer gechekt.

Weinig slaap gehad omdat de laatsten pas om twee uur naar bed gingen , om vijf uur ’s ochtends weer op en na weer een moeilijk afscheid met de taxi naar het vliegveld. Daar ingecheckt, zeven kilo bagage op de post gedaan en wachten totdat het acht uur werd. Ik had namelijk het contract van mijn internetabonnement nog niet opgezegd en de laatste paar dagen mijn modem niet kunnen verkopen. In het weekend had ik er verder geen tijd voor gehad. Ik was waarschijnlijk de eerste beller van die dag en legde mijn reden uit om het contract op te zeggen. Hij vroeg wanneer ik Australie ging verlaten. Tsja meneer, uehm, over twintig minuten . Even stilte en toen zei die dat het geen probleem was. Ik weer helemaal blij, door de doane en richting gate 32. Ondertussen waren er al een paar ongeduldig geworden want mijn naam werd al omgeroepen: of ene heer van Altvorst zich zo snel mogelijk wilde melden bij gate 32. Dus nog maar even doorgelopen en gelukkig het vliegtuig gehaald.

In het vliegtuig werd ik aangesproken door de jongen naast me. Nog een leuk gesprek mee gehad over zijn werk en zo “vliegt” de tijd voorbij. In Christchurch aangekomen de hele reutemeteut afgehandeld en gekeken of ik een bekend gezicht kon vinden. Ik herkende niemand en vertwijfeld liep ik naar buiten. Even later werd ik aangesproken door Mieke, die mij wel herkend had. Ik zou vier dagen bij familie Lepoutre verblijven en na een bezoek aan een soort van tuincentrum reden we al snel richting zuiden. Na enige uitleg werd me duidelijk dat de boerderij waarop ze woonden naast de Rakaia river lag, die oorspronkelijk ontsprong van Mount Hutt. Richting huis kwamen langs Tinus die aan ’t werk was en zijn we gestopt om even gedag te zeggen. Tinus herkende ik nog wel . Thuis aangekomen mijn spulletjes in de logeerkamer gelegd en op de bank in slaap gevallen. Ik werd wakker toen Willem, een van de zoons, de kamer binnenliep. Niet lang daarna hebben we gegeten en ervaringen uitgewisseld. Later op de avond kwam Jan, de oudste zoon, ook binnen en was de familie compleet. Tenminste, degenen die nog thuis wonen.

De dag erop heb ik tot een uur of twee 's middags aan één stuk geslapen. Ook de uren daarna heb ik nog in bed gelegen. Toen ik opstand heb ik nog net de zonsondergang kunnen zien . Op de één of andere manier heb ik na vijf maanden Sydney ineens een heleboel te verwerken.

Op woensdag heb ik zomaar de auto meegekregen om de boel te verkennen. Wat een vertrouwen hebben die mensen in mij zeg. In ieder geval richting de stad gereden (plusminus) halfuurtje en gegeten, een nieuw telefoonnummer bemachtigd, wat gewinkeld en in een impuls een nieuwe jas gekocht (mijn goede winterjas is uit het appartement gestolen :woedend. Die jas kwam me later op de dag nog goed van pas want ik was richting Mount Hutt gereden. Dat vond ik erg indrukwekkend. Het lijkt klein maar hoe dichter bij je komt, hoe meer je onder de indruk raakt. Mount Hutt is meer dan tweeduizend meter hoog en ingericht om er te kunnen skien. Zo raar dat je een boerderij hebt met tulpen- en uienteelt en binnen een uur naar een skigebied kunt rijden. Op zo’n berg heb je natuurlijk een geweldig uitzicht over de omgeving. Dus op naar boven. Nog nooit gedaan maar niet moeilijk, zeker niet als je een auto hebt met een automaat. Gewoon gas geven en zuutjes aan doen. Binnen een half uur ben je dan in de sneeuw aanbeland. Mijn nieuwe jas was dus welkom toen ik de auto uitstapte. Boven een beetje rondgekeken en geinformeerd of ik met de liftjes naar de top kon gaan. Helaas was ik net twintig minuten te laat en waren de liften gesloten . Maar dat maakte me weinig uit. Op de foto’s zie je het niet terug maar het uitzicht daarboven is geweldig. De rivier kun je zien slingeren door het landschap en weilanden zijn ook echt weilanden. Vergeleken met Nederland heb je hier nog de ruimte, kennen ze geen drempels en is zijn zelfs nu (in hartje winter) de temperaturen nog draaglijk. Op de weg terug ben ik helaas een paar keertjes fout gereden en heb ik in het donker mijn weg terug moeten vinden. Ik was weer blij dat ik thuis was en trots dat ik alweer meer dan tweehonder kilometer had gereden.

Vandaag gaat het rijden echt beginnen met zo’n 336km voor de boeg. Ik ben gisteren opnieuw naar stad gereden, enkele routes afgedrukt, de kaart bestudeerd en verder heb ik de rest van de dag achter de computer gezeten. Het leven van een informaticus bestaat toch maar uit veel digitale uurtjes. Maar goed, er staan weer wat foto’s op de webpagina, mijn MP3 speler is voorzien van honderd cd’s en ik ben klaar voor wat de vier leukste dagen van mijn vakantie moeten worden