Even snel een update. Ik heb woensdag de laatste dag gewerkt. Precies 100 dagen stage gelopen! Joep heeft me donderdag en vrijdag vrijaf gegeven . En dat is maar goed ook. Ik dacht dat ik me reuze zou gaan vervelen maar ik heb het razend druk. Op woensdag ben ik al niet meer aan werken toegekomen omdat ik de halve dag bezig ben geweest met het regelen van een campervan. Die ochtend had ik namelijk even op de website gekeken en godzijdank hadden ze een campervan beschikbaar van Christchurch naar Auckland. Dus de nodige emails op en neer gestuurd om de hele zaak te regelen. Ik ga nu voor $1 per dag vier dagen rondtouren . Ik heb een extra dag eraan geplakt om me niet te hoeven haasten. Afstand is namelijk iets van 1300KM. Verder is alles goed geregeld want ze hebben voor mij een Ferry-overtocht geregeld, ik krijg de benzine vergoed en mag maximaal 1300KM rijden.

Afgelopen maandagavond ben ik met Leanne en Reuben ergens in het westen van Sydney uit eten geweest. Ongeveer een uurtje per trein dus ik ben bij Reuben blijven slapen. Een vriendin van Leanne, Robyn was ook meegeweest en dat klikte goed. Erg leuk meisje. Ik ga haar vanavond weer zien in het Belgisch biercafe . Heel toevallig gaat ze daar met enkele vriendinnen eten. Ik ga er met enkele collega’s heen om een soort van afscheidsborrel te nemen. We hadden trouwens Mexicaans gegeten, erg lekker!

Maar in ieder geval belde die avond iemand met Jean-Pascal’s telefoon voor het appartement. Jawel, natuurlijk een francaise, Annesophine genaamd. Door haar belabberde engels begreep half half dat ze mijn kamer wilde hebben. Ik heb dus maar gezegd dat ik haar de volgende ochtend terug zou bellen nadat ik eerst eens even met Jean-Pascal zou praten want die begrijp ik stukken beter.

Volgende dag afgesproken om haar enkele dagen voor het weekend te ontmoeten om de twee formuliertjes in te vullen. En ik naar de receptie om uit te vinden wat er allemaal gedaan moest worden om van huisgenoten te wisselen. Eerst moest de nieuwe huisgenoot de borg betalen bij de Bond office. Dus papiertje ingevuld, afgegeven op het werk van Annesophine en gevraagd of ze dat voor donderdagavond zou kunnen doen. Nog even gekletst en ze zei dat ze zo blij was met haar nieuwe appartement want haar vorige was helemaal niets. Ze had een huisbaas van 70 jaar oud en enkele andere huisgenoten. Maar dat ging niet echt goed samen. Ze kon niemand uitnodigen, mocht de keuken niet gebruiken en moest haar eten langs het bed zetten want er was geen koelkast . Ik het hele verhaal aangehoord en al lang blij dat ik een nieuwe huisgenoot had gevonden. Daarna weer terug naar het werk alwaar enkele minuten later de telefoon alweer ging. Annesophine in paniek! Oh Mathijs, ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb net de Bond office gebeld en ze zeiden dat je minimaal drie maanden moet blijven. Dus ik haar geprobeerd gerust te stellen wat niet goed lukte. Dus maar gevraagd of ze het Palladium wilde bellen en vragen of die het haar uit konden leggen. Weer even later madame opnieuw aan de lijn, bijna radeloos want ze wilde echt niet langer in haar oude apartement blijven wonen. Ik kwam op het goede idee om het nummer van enkele Franse ex-huisgenoten te geven want die hebben we immers genoeg gehad. Enkele van hun zijn zeker minder dan drie maanden gebleven. Gelukkig heb ik haar daarna niet meer aan de telefoon gehad .

Gisteren dus alle zooi van haar naar ons appertement versleept. Tsjongejonge wat had ze een berg spullen bij elkaar. Een grote koffer en twee goed gevulde rugzakken en ik had me ontfermt over vijf plastic zakken. Al is het maar 15 minuutjes, voor het gevoel duurde het lang. Daarna nog een half uurtje bij de receptie gehangen omdat de administratie van ons appartement een zooitje is. Mensen die al maanden wegwaren stonden nog als bewoners op de lijst. Dat schoot weer lekker op . Maar gelukkig konden we daarna alles in het appartement neerzetten. Omdat Laura haar laatste avond had ben ik meteen weer richting stad gegaan om naar The Establishment te gaan. Helaas mocht ik niet binnen, ik was bijna binnen maar toen zag die uitsmijterd dat ik sandalen aanhad (ik had haast dus sandalen aangetrokken). Ik mocht er niet in . Dus er zat niets anders op dan Laura te bellen en haar te zeggen dat ik er niet in kwam. Maar Laura was ondertussen in de Macdonalds even aan het eten want zij was samen met Geraldine ook niet binnen gekomen. Dus zo heb ik toch nog even met Laura kunnen kletsen. Ze moest haar tas nog inpakken dus we zijn al snel weer terug gegaan naar huis.

Daar even eten gekookt en blijven hangen op de bank totdat iedereen naar bed ging want ik moest op de bank slapen. Maar helaas was Jean-Pascal een beetje dronken en duurde het nog wel even voordat het rustig was in huis. Vandaag heb ik mijn borg teruggekregen, heb ik net een lading brownies gebakken om mee te nemen naar De Lage Landen en heb ik mijn spulletjes alweer bij elkaar gerommeld. Ik heb het niet voor elkaar gekregen om mijn bagagelimiet te verhogen dus ben ik genoodzaakt een doosje vol met spulletjes naar NL te sturen.

Joep heeft me trouwens woensdag samen met zijn baas meegenomen uit eten. Ik had geen flauw idee waar want je kunt hier overal uit eten. Maar toen we voor een heel erg hoog gebouw stonden begon het mij te dagen. Vetjes, eten op de 47ste verdieping . Alwaar een chique ronddraaiend restaurant te vinden is. Heerlijk gegeten, genoten van het uitzich, perfect! Als ik zo terugkijk op de afgelopen maanden ben ik o-zo-verwend en kan ik niet begrijpen dat iedereen dat zomaar voor me regeld (en betaald).

Goed. Ik ga de stad in, nog even cd-tje kopen en mijn laatste cheque voor de huur ophalen, de laptop terugbrengen, iedereen gedag zeggen en een Belgisch biertje pakken.

Salut!