Elk land heeft zo zijn verhalen. In Australië gaan de verhalen over reizen, werken en backpacken.
Het bedrijfje dat bemiddelt voor campervan relocations heeft van zich laten horen. Ze hadden op het moment niks openstaan maar ze sturen een emailtje zodra er iets beschikbaar is. Ik ben benieuwd...
Michael en Ferry, twee van de Nederlanders waarmee ik in Australië ben aangekomen, zijn dit weekend in Sydney aangekomen. Marco, Ferry en Michael hebben in een campervan rondgereden die ze in Sydney hebben gekocht. Eigen vervoer was ze erg goed bevallen en ondertussen is er met hun busje al 16.000 km afgelegd. Vanuit Cairns was Michael naar Sydney gereden en ondertussen waren Marco en Ferry enkele weken naar Nieuw Zeeland gegaan. Ondertussen is Marco alweer terug richting Nederland en is gaat Ferry nu per bus via de oostkust naar het noorden. Op naar het betere weer. Ferry heeft van zaterdag op zondag bij ons in de huiskamer geslapen. Toen Ferry me opbelde had ik in eerste instantie niet zo’n zin om het hele weekend afhankelijk te zijn van iemand anders. Ik heb dit weekend dus een beetje tijd in moeten leveren maar het was uiteindelijk wel okee. We zijn samen enkele kroegen afgegaan en nadat we zondagmiddag Michael in de stad hadden gevonden hebben we natuurlijk een uurtje in het bubbelbad gezeten. Het water deed vooral Michael goed want hij had de avond ervoor gedronken en voelde zich belabberd. Het leven van backpackers gaat niet over rozen .
Uit eten gaan met collega’s begint al wekelijkse vormen aan te nemen. Vorige week vrijdag ben ik samen met Reuben en Kathy zijn we naar een Teppanyaki restaurant geweest. Samen met enkele van hun oud collega’s waren we met acht personen. Saai want in eerste instantie was iedereen veel ouder dan ik en ten tweede werden alle roddels van de werkvloer gedeeld . Het eten was echter lekker en het mooie was dat je kon zien hoe het bereid werd. Teppanyaki is een vorm van koken waarbij je met zijn allen om een soort van barbecue zit. De koks maken het eten voor je neus klaar en handigen het over zodra het klaar is. Dit was voor mij een van de duurste uit etentjes hier maar toch wel zijn geld waard.
Zo veel als ik uitgegeven had, zo weinig had Melany de afgelopen week verdiend. Ze werkt van deur tot deur en probeert mensen contracten te verkopen. Voor elk contract krijgt ze twintig dollar. Kun je nagaan dat je ongeveer 10 contracten per week moet doen om net als ik rond te komen. Maar daar kwam ze niet aan. Best wel zielig maar ik denk dat ze het niet in zich heeft om mensen te overtuigen. En zeker niet als je Engels belabberd is...
Adrien die hetzelfde werk doet brengt het er volgens mij beter vanaf. Ik hoor hem ten minste niet klagen. Hij is sinds zondag uit huis gegaan en vandaag Mary er voor in de plaats gekomen. Voor de afwisseling geen nieuwe Franse huisgenoot maar een Ierse. Toen ik haar vertelde dat ik misschien wel nog een keertje in het buitenland stage wilde lopen zei ze dat ik wel in New York stage kon gaan lopen. Ze had er drie maanden in de Bronx gewoond en had het daar goed naar de zin gehad.
New York zou in ieder geval niet mijn eerste keus zijn. Allemaal te snel en niet de meest veilige stad om in te wonen. Maar Mary zei dat ze zich op straat niet onveilig had gevoeld. Het is in ieder geval wel leuk om zo van verschillende mensen te horen hoe ze bepaalde steden ervaren hebben. Ik heb ondertussen al verhalen gehoord over San Francisco, Calgary en Toronto en over het algemeen was iedereen positief. Ik heb zo het idee dat enkele maanden in een grote stad altijd wel goed bevalt. Iedere stad heeft natuurlijk zijn voor en nadelen maar over algemeen is er genoeg te doen en vind je vanzelf mensen waarmee je een goede tijd hebt. Op het moment zou mijn eerste voorkeur San Diego zijn omdat ze daar een geweldig klimaat hebben en het waarschijnlijk een wat meer laidback-gedeelte van Amerika is. Maar goed, ik ben alweer aan ’t speculeren over iets wat pas Februari 2006 aan de orde komt. Eerst maar eens proberen te wennen aan Nederland