Bijna niet voor te stellen maar het heeft het hele weekend geregend. En in Nederland een hittegolf. Een beetje de omgekeerde wereld . Mijn plannen om opnieuw naar de jachthaven te gaan zijn dus op niets uitgelopen. In plaats daarvan heb ik aan mijn stageverslag gewerkt. Verslag heb ik vandaag opgestuurd en ik ben blij dat ik daar vanaf ben. Tenminste voor even want het is nog niet de definitieve versie. Ongemerkt zorgt het voor heel wat stress. Geniaal zoals Laura dat in de gaten had. Ze merkte op dat ik de laatste weken regelmatig vloekte. En inderdaad, bij kleine dingen betrap ik mezelf er op dat ik inwendig vloek. Nu weet ik natuurlijk niet of het gerelateerd is aan stress maar ik kan me voorstellen dat vloeken onbewust een uitlaatklep is. Op het werk gebeurde het zelfs toen de computer een programma ineens afsloot; WHAT THE F()CK! Opeens voelde ik vijf paar ogen op me gericht... Leanne vroeg me streng waar dat op sloeg. Tsjaaaah, dat kon ik haar moeilijk uitleggen . Ik wilde het liefste onder mijn bureau kruipen. Maar goed, hoewel ze dat niet verwacht hadden van mij, konden ze er wel om lachen. Ik kon natuurlijk niets anders doen dan meelachen. Collega’s onder elkaar.

Want dat is ondertussen wel het geval. Sinds Joep en ik naar de andere kant van ’t kantoor zijn verhuisd zijn er alweer heel wat weken voorbijgegaan. En nu we bij de verkoopmensen zitten is het werk weer heel anders. Constant mensen om je heen aan de telefoon maar ook veel gezelligheid en ouwehoeren als er geen binnenkomende telefoontjes zijn.

Vandaag kreeg ik ook een emailtje waarin de goedkeuring van mijn visum werd bevestigd: Jippie! Ik mag weer vier weken extra blijven. Ik kan bijna niet geloven dat ik nog maar vier weken in Sydney ben . Ik heb nog heel wat dingen die ik wil doen en ik heb het gevoel dat ik het steeds gezelliger heb. Dat merkte ik zondag toen we gezellig met zijn allen binnen zaten en het buiten met bakken uit de lucht kwam. De laatste roddels van de dag ervoor uitwisselen, video kijken, muziek luisteren en vooral niks doen. Dat is zoals het weekend moet zijn . En omdat je samen met je huisgenoten bent hoef je je niet te vervelen. Dat is het verschil: zou ik thuis op een regenachtige dag muziek luisteren voel je je alleen; hier zit je in precies dezelfde situatie maar met vijf anderen die niet veel anders doen.

Het is trouwens weer een rommeltje in ’t appartement. Mandy en Lois gaan as vrijdag weer uit het appartement na hier vier weken gewoond te hebben. De twee meiden hebben het voor elkaar gekregen om weer twee nieuwe mensen te vinden: twee Fransozen. On-ge-loofijk . En dus wordt er weer vrolijk Frans gekwebbeld. Ik luister er al niet meer naar want kan het toch niet volgen. Trouwens heel raar om Melany en Adrien in huis te hebben die allebei nog maar twee weken in Sydney zijn. Spreken nog niet geweldig en luisteren is voor hun een groot probleem. Vooral het Engelse accent van de dames laat ze herhaaldelijk de term Sorry??? gebruiken.

Mandy en Lois hadden ons uitgenodigd mee te komen naar een huisfeestje waarvoor ze zelf weer waren uitgenodigd. Dus met zijn zessen zijn we met een taxi (kost geen drol) naar bestemming gegaan. Thema: kerstmis. Kerstballen, sneeuwman, kalkoen en kerstmuziek: het plaatje was compleet. Mensen nemen zelf alcohol mee (de goedkoopste wijn die je kunt kopen) en nodigen anderen uit. Het was dus een drukke bedoeling en er werd goed gedronken. Ook ik had enkele drankjes achterovergeslagen en was aardig aan ’t indoezelen. Helaas waren er weinig mensen waar ik het goed mee kon vinden dus ik had het al redelijk snel gezien. Wat ik wel erg cool vond waren de reacties op de plaat van Groove Armada die werd opgezet. Alle Engelsen die aanwezig waren kenden de plaatjes en waren groot fan! Nou, daar kon ik me wel in vinden . Voor mij is het nog steeds één van mijn favoriete live bands. Trouwens, Martine, degenen die iedereen had uitgenodig bleek Nederlands te zijn. Voor mij eindigde de avond al vroeg omdat ik ondertussen wel naar huis wilde. Lois en Mandy wilden dat ook omdat ze de dag erop weer moesten werken. We hadden dus rond twaalf uur een taxi die ons naar huis bracht. Laura en Geraldine bleven nog en vooral die laatste heeft het laat gemaakt want de volgende ochtend kwam ze pas terug. Altijd leuk, vrouwen onder elkaar, want als snel kwam het hele verhaal naar boven . Leuke jongen uit Londen, samen uitgeweest, beland in een hotel met prachtig uitzicht, etc. Zo gaat dat dus dacht ik.

Afscheid van Alini was trouwens best heftig. Laatste avond gingen Laura en ik met haar naar de Scubar om haar afscheid te vieren. Dirk, haar vriend, en Bastiaan waren er ook en ook Renzo, de Braziliaanse gast, zou komen. Maar wat een avond van feesten zou moeten worden liep uit tranen en verdriet. Ik leefde erg mee maar omdat ik niet snel hoef huilen voelde ik me een beetje een buitenstaander. Volgende ochtend was het eerste wat ik hoorde een huilende Alini. Waarschijnlijk had ze de hele nacht niet geslapen. Laura en ik hebben haar tassen mee naar buiten gesleept en naar de taxi gebracht. Ook hier was afscheid voor Laura en Alini moeilijk. Ook ik besefte toen dat ik haar waatschijnlijk nooit meer zal zien. Ik had het ook wel een beetje moeilijk, beseffend dat ook voor mij dat moment gaat komen .