Ik heb vier jaar bij de waterscouts gezeten en in het zeilseizoen waren we elke zaterdag op het water te vinden. Hier in Sydney is de haven natuurlijk een perfecte plek om te zeilen. Omdat ik al een tijdje rondliep met het idee om een middagje te zeilen heb ik de gids van Sydney erbij gepakt. Daarin stond vermeld dat er jachthavens zijn met passagierslijsten. Eenmaal ingeschreven op de lijst kun je met iemand meevaren als bemanningslid. Gratis en voor niets! Dat leek me wel wat . Dus een beetje rondgesnuffeld op het internet naar een geschikte jachthaven en terechtgekomen bij een jachthaven in Manly. Dus zaterdagochtend met de ferry naar Manly. Kost ongeveer een halfuurtje en je bent meteen dichtbij Manly beach, één van de betere stranden van Sydney. Manly is erg toeristisch/backpackers georiënteerd. Veel winkels, restaurantjes en souvenirs shops. Maar goed, op weg naar de jachthaven. Daar was echter niemand te bekennen. Hmm, in dubio want bij de Tourist Information Centre had iemand me aangeraden om met de bus verder naar het noorden te gaan. Ze had verteld dat er daar in Pittwater (zijtak van Broken bay) verschillende jachthavens waren en dat ik daar de beste kans had om aan boord van een zeiljacht te geraken.

Ik had er zo mijn twijfels over want ik wist van heel het gebied niets, kende er niemand en de busrit zou minstens een uur duren. Omdat de andere optie inhield dat ik een paar uur moest lopen om naar een andere jachthaven in Manly te gaan besloot ik toch maar om de bus te pakken. Ondertussen had ik op zo’n gratis kaartje een jachthaven gevonden in het plaatsje Newport. Best spannend om daar heen te gaan want al die buslijnen waren nogal onlogisch. Eerst maar naar een centraal punt gegaan en daar een praatje aangeknoopt met een vrouwtje dat bij de bushalte zat. Ze legde uit welke buslijnen ik kon gebruiken om er te komen. Even later dus ingestapt en gevraagd hoe laat ik ongeveer uit moest stappen. Toen de tijd bijna daar was nog maar eens gevraagd aan enkele passagiers. Een oudje wees me bij de volgende busstop de richting waarin ik moest lopen. Op zoek naar de jachthaven en nog maar eens de weg gevraagd. Er werd me verteld om rond Crystal bay te lopen. En nadat ik de bocht om liep zag ik inderdaad de jachthaven liggen. Gelukkig! Even rustig de tijd genomen om te lunchen en daarna op naar de jachthaven. Daar werd ik verwezen naar de receptie. Bleek dat mijn verzoek om mee te zeilen met een boot wel vaker voorkwam (pfoeh, opluchting :cool maar dat de meeste boten al waren uitgevaren. Stomme pech dus . Ze adviseerde me om even rond te lopen en aan de mensen te vragen of ze nog uitvoeren vandaag. Dus in de bar enkele groepjes mensen aangesproken zonder resultaat. Daarna alle boten langsgeweest in de hoop dat ik mee kon varen. Maar alweer zonder resultaat. De jachthaven zelf was een chique boel: luxe bar, veel dure boten en veel leden. Uiteindelijk weer terechtgekomen bij de receptioniste die me verzekerde dat als ik volgende week een uurtje eerder zou langskomen ik zeker mee kon varen als crew . Ik ben best trots op mezelf dat ik dat in ieder geval bereikt heb. Omdat ik heel de middag nog voor me had ben ik naar het strand gelopen en daar relaxed in het zonnetje gezeten. Daarna met de bus weer terug naar Manly en even het strand opgelopen. Sydney heeft genoeg mooie stranden waarvan ik er nu enkele heb gezien. En het verbaasde me trouwens ook dat je met de bus zo ver kan komen. Newport ligt namelijk 30 KM van het centrum vandaan.

Dus als alles goed gaat ga ik volgende week lekker een paar uurtjes meezeilen met één van de boten die meedoet met de wekelijkse wedstrijd voor de “winter series”.

Vrijdagmiddag na het werk liep ik met een collega naar buiten. Toen ze er achter kwam dat ik niet zoveel mensen in Sydney kende vroeg ze of ik zin had om op zondag mee te gaan lunchen met enkele vrienden in de stad. Haar aanbod heb ik natuurlijk aangenomen en zondagmiddag ben ik naar de stad gegaan voor mijn eerste Yum Cha. Het is een typisch Chinese manier van eten waarbij het eten wordt rondgereden op karretjes. Je kunt dus vragen wat iemand op het karretje heeft en kijken of het je aanstaat. Dat is nog eens beter dan een menukaart met nietszeggende gerechten . De gerechten smaakten goed en het was best gezellig. Deze manier van uit eten is best leuk omdat je de tijd kunt nemen om rustig te eten en je zelf bepaalt hoeveel je eet. Je kunt het dus zo goedkoop maken als je wilt.

Toen ik terugkwam zat er een nieuwe huisgenoot op de bank. Ik was alweer vergeten dat er iemand in zou trekken in ons appartement. Geraldine heet ze en de eerste indrukken waren niet verkeerd. Ze spreekt native Engels dus dat is weer erg handig. Ik besef me trouwens dat we nu met vier Engelsen in huis zitten (vrouwen) en ik en Jean-Pascal de enigen zijn die Engels niet als moedertaal hebben .

Van mijn visum heb ik helaas nog niets gehoord. Dat wordt weer spannend want eind Juni verloopt mijn huidige visum. Ik wacht geduldig op de bevestiging en kijk alweer uit naar volgende maand waarin ik weer een heleboel moet regelen om Australie te verlaten en in Nieuw Zeeland mijn laatste drie weken zal verblijven voordat ik terug kom naar Nederland.