De eerste keer met een jumbo-jet vliegen. Naar Hong Kong voor een tussenstop van een halve dag. Maar je vergist je al snel in de tijd. Als je uit het vliegtuig stapt -Op een tijdstip waarop je normaal naar bed gaat- wordt de klok vooruit gezet en zie je de stad langzaam tot leven komen.
Allereerst allemaal bedankt voor de leuke berichten, cadeautjes en vooral de foto's die ik de afgelopen week heb gekregen. Na zes maanden voorbereiden was de laatste week voor mij vooral eentje om iedereen nog een keer te spreken voordat ik Nederland ging verlaten. Ik ben dus blij dat ik nog uitgebruid afscheid heb kunnen nemen.
Het afscheid op Schiphol was natuurlijk minder leuk. Mijn ouders, broertje en zusje waren meegegaan om me uit te zwaaien. Toch ben heb ik er verder niet veel aan gedacht. Wie weet komt dat nog. Ik heb ondertussen nog genoeg te zien, beleven en doen.
Bij het inchecken vormde zich al snel een groep van backpackers die bij de groep van Australian Backpackers hoorden. Je herkent ze al van afstand: grote rugzak, onder de vijf-en-twintig en een beetje een avontuurlijke blik in de ogen. Niet bij iedereen hoor. Van de twaalf groepsleden zijn er ook enkele die nog geen plannen hebben maar pas in Sydney gaan beslissen wat ze precies gaan doen.
De vlucht naar Hong Kong duurde twaalf uur. Ik heb met Michael aan het raampje bij de vleugel gezeten. Veel gepraat, muziek geluisterd en helemaal niet geslapen .
Allemaal waren we blij toen we in Hong Kong uit konden stappen. Van organisatie binnen de groep nog geen enkele sprake dus ging het niet van een leien dakje: verkeerde kant op gelopen, geen visumpapiertjes ingevuld en we hadden geen flauw idee waar de man was die ons op kwam halen.
Na een tijdje kwam hij uit het niets tevoorschijn, een kleine Chinese man die ons in het Engels uitleg gaf over de bedoeling van deze dag. Zonder die man zouden we volgens mij weinig hadden kunnen doen. Hij nam ons namelijk mee in een bus waarvan wij de bestemming niet wisten en die we ook niet konden begrijpen. Maar goed, na een ritje door een hypermodern stadsgedeelte (allemaal nieuwe wolkenkrabbers en nieuwe wegen) kwamen we terecht in een gebied wat al echt Chinees leek. Drukke straten, neon, vervallen appartementencomplexen, stank. Ik zou er niet kunnen leven.
De spullen gedropt bij een guesthouse waar de bedden voor ons klaar stonden. Bij een gezin dat hun huis had omgebouwd en hun centjes binnen kreeg door de beschikbare kamers te verhuren aan toeristen/backpackers. Ik had het idee dat niemand ooit ons guesthouse gevonden zou kunnen hebben. Het is me ook nog steeds een raadsel waarom Australian Backpackers met hun contacten heeft.
Omdat je dan toch in Hong Kong bent werd ons aangeraden om een bustrip te boeken. Dus wij met de groep van twaalf betaald en wachten. Onze gastvrouw, die geen Engels sprak, wist ons met pijn en moeite naar de bus te begeleiden. Gelukkig was onze gids een man die wel fatsoenlijk Engels sprak. Hij leidde ons langs een tempel, de uitkijkplek over de stad, een jewelery factory en een Chinese markt. Dus ik ben weer wat wijzer geworden over de stad en haar bewoners. Van de stad hebben we trouwens geen prachtig uitgezicht gehad. Bovenop de berg was het zo mistig dat je de gebouwen aan de overkant van de straat niet eens zag. De busreis was eigenlijk een grote afmatting. De meeste van onze groep hadden het helemaal gehad en staarden met een duffe blik uit de ogen naar buiten. Ik weet niet hoe ik er bij zat maar ik geloof dat ik vast niet vrolijk uit mijn ogen keek.
Toch al moe van de reis en dan nog eens door de stad heen met die bus. Maar goed, met het prettige vooruitzicht van nog eens tien uur vliegen, wens ik jullie alle goeds en ga ik binnen enkele dagen een verhaaltje schrijven over mijn eerste dagen in Sydney.
(dit verhaal is geschreven in Sydney, na weer een vermoeiende dag en een halfuurtje tijd dat ik vrij heb weten te maken om een internetcafe in te duiken )