In Australië zijn de afstanden onvoorstelbaar groot. Als je alleen al kijkt naar Sydney weet je dat je te voet niet ver komt. Een fatsoenlijke auto is een must als je iets wilt ondernemen.
Speciaal omdat Alini jarig was ben ik donderdag terug naar mijn vertrouwde stekkie geweest om haar te gaan feliciteren. Maar onderweg kwam ik haar samen met Laura tegen. Dus nadat ik haar een "Happy Birthday" had gewenst vertelde ze mij dat ze enkele vrienden had uitgenodigd in een kroeg in de stad . Jean-Pascal en Yoann waren nog thuis maar zouden enkele uren later komen. Ik ben dus eerst even naar huis geweest om te eten en ben daarna met de twee fransozen terug naar het centrum gelopen. Onder het lopen weer een beetje bijgekletst want ik was ondertussen weer een week niet "thuis" geweest.
In de kroeg een beetje gekletst, gedanst, enkele foto's gemaakt en niet te laat gemaakt. Bijna iedereen moest vrijdag weer werken . In 't appartement aangekomen nog even een stukje taart gegeten: heerlijk!
Toch was de vrijdagochtend een zware ochtend. Slaperig richting werk en op halve kracht de dag doorgebracht. Gelukkig werd de dag prettig onderbroken door een gezamelijke lunch en een presentatie voor de nieuwelingen over wat De Lage Landen precies doet. Voor mij dus nogmaals een beetje herhaling van wat er nu allemaal speelt.
In 't weekend zijn Joep en ik buiten de stad enkele autodealers langsgeweest. Buiten de stad betekent drie uur rijden. Dus lekker muziek opgezet en de snelweg op. Als je na een half uur de stad achter je gelaten hebt snap je pas hoe uitgestrekt Australië is. Zo ver als het oog reikt zie je natuur. De snelweg loopt dwars door een enorm uitgestrekt bosgebied. En van hoog naar laag. Prachtig om de weg te zien over kilometers verre uitzichten. Daar waar nodig zijn rotsen opgeblazen om zo de een kortere route te creeren. Het is niet druk op de weg en met een aardig vaartje ben je zo enkele honderden kilometers verder. Doel van de rit was om langs te gaan bij enkele autodealers om informatie in te winnen voor een goede vierwielaangedreven auto waarmee je met de caravan door Australië kan reizen. Enkele dealers gevonden en uitgebreid met verkopers gepraat over de meest geschikte auto.
Caravans hier zijn veelal honderden kilo's zwaarder dan in Nederland. Om zo'n caravan achter je auto te hangen moet je rekening houden met dat gewicht. Eigenlijk zijn er maar drie auto's die een beetje comfortabele caravan mogen trekken. Maar vraag was welke auto dat zou moeten zijn. Na enkele mensen gesproken te hebben was de conclusie dat de Landrover Discovery toch wel de beste optie zou zijn vergeleken met een Nisson Patrol en een Toyota Landcruiser. Belangrijkste argument was de zuinigheid van de motor en de Europesche techniek die gebruikt was in de motor. Als je van plan bent om duizenden kilometers af te gaan leggen en je gaat kijken naar betrouwbaarheid en kosten dan ben je met een tweedehands Landrover waarschijnlijk het beste af.
Natuurlijk moet je met de aanschaf van een auto ook een beetje geluk hebben. Maar over het algemeen zou ik een model kiezen wat zijn diensten heeft bewezen. Als je trouwens ziet waarmee de meeste backpackers zich verplaatsen mag je best geloven dat die modellen zich misschien wel bewezen hebben maar dat kwaliteit toch wel wat te wensen overlaat. Na een korte impressie van het landschap buiten de stad ben ik toch wel zeer nieuwsgierig naar de rest van Australië. Wie kom ik nog een keer terug om meer te zien van deze schoonheid. En dan ga ik zeker per auto reizen, met muziek. Maar goed dat zijn toekomstdromen .
Zondag de harde schijf van mijn MP3-speler aangesloten op de computer en de volumeknop opengedraaid. Joep heeft een geweldige muziekinstallatie gebouwd die met gemak eventuele buren gek zou maken. Eindelijk weer eens wat platen gedraaid die sinds lange tijd niet gehoord had . Maar ook Joep heeft een uitgebreide collectie. Hij heeft me veel verschillende plaatjes laten horen. Veel van voor mijn tijd, sommige bekend, andere totaal onbekend, klassiekers, foute platen, Nederlandstalig, van alles wat.
Ik heb uiteindelijk besloten om niet naar het Splendour in the Grass festival te gaan. Na mijn Cockatoo Island festival was ik al snel op de hoogte van het bestaan van het Splendour festival. Via internet informatie gezocht over locatie, bandjes en toegangsprijzen. In het begin leek het me heel leuk omdat er enkele bands speelden die ik best graag wil zien. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het programma niet uitgebreid werd. De oorspronkelijke lijst van twintig artiesten was definitief. Daarvan waren er vier bands die ik graag wilde zien. Ondertussen zijn er dat nog maar drie. Maakt op zich niet zo veel uit maar de afstand is nog wel het grootste probleem. Voor twee dagen festival twee dagen reizen. En afstanden zijn niet niks: in dit geval betekent reizen een autorit van 14 uur. 's ochtends om negen uur aanrijden en 's avonds om negen uur aankomen . Dat is me een beetje teveel van het goede. Ik houd het dus maar bij festivals in de buurt en haal de schade vast wel weer in op 'n Europees festival.